Jurajskie klimaty

Mirów

Zamek Mirów leży na Szlaku Orlich Gniazd na skalistym wzgórzu na wschód od wsi o tej samej nazwie. Badania archeologiczne przeprowadzono w latach 1960-1962, ale tyko w rejonie bramy wjazdowej. Zdaniem badaczy i archeologów zamek należał do systemu strażnic wybudowanych za czasów Króla Kazimierza Wielkiego. Ciąg strażnic miał za zadanie bronić zachodnich granic Polski. Brak jednak materiałów źródłowych jasno to wskazujących. Pierwsza wzmianka o Zamku pojawia się w dokumentach z 1405 roku wspominając burgrabiego Sasina. Od XV wieku dziedzicami Mirowa byli Koziegłowscy, a z końcem XV wieku zamek przejęli Myszkowscy. Od połowy XVII wieku włodarzami byli Męczyńscy.

Zamek był wzniesiony z wapienia i składał się z dwóch członów – Zamku Górnego i Zamku Dolnego. Zamek Górny miał nieregularny kształt, zbliżony do trapezu o wymiarach około 30x30m, i był położony na szczycie skały. Wieża zamkowa była wtopiona do trzeciej kondygnacji, jej dolny przekrój miał kształt półelipsy, natomiast górny elipsy. U podnóża znajdował się Zamek Dolny otoczony murem - wjazd od strony południowo-wschodniej przez bramę z mostem zwodzonym przerzucanym nad fosą. Od strony południowo-wschodniej znajdowała się baszta o rzucie czworoboku. Od wschodu była wieża mieszkalna, pięciokondygnacyjna z klatką schodową o przekroju kwadratu.

W ruinach zachowały się portale, otwory okienne i strzelnicze.

Obecnie Zamek Mirów można zwiedzać tylko z zewnątrz. Po przejściu w prywatne ręce trwają prace konserwatorskie, które mają na celu przywrócić dawną postać Zamku. 

---------------------------------
Żródło: Leksykon Zamków Polskich - L. Kajzer, S. Kołodziejski, J. Salm